Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Τι είναι ο άνθρωπος; 
Δυο αναμνήσεις, δυο λέξεις 
και δυο δάκρυα

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Παντού βρίσκεται η μεγάλη σιωπή,
Δεξιά και πιο πέρα αριστερά
Στην μέση βρίσκεσαι εσύ για να θάβεσαι
Από αυτό είσαι εξαρτημένη
Οι χαρές είναι πέτρες
Σιωπηλά εκπληρώνουν τις εποχές, διχως καμιά ματιά
Πέτρες στην καρδιά,
Πέτρες στα χεριά
Πέτρες στα χείλη
Η μεγάλη σιωπή προετοιμάζει την γη
Η γη πονάει
Όλο πιο πολύ θάβεσαι
Κι όλο πιο πολύ δεν το πιστεύεις
Τι πετρένια δάκρυα είναι αυτά
Η μεγάλη σιωπή σκεπαρνίζει όλα
Κυκλικά βρέχει πέτρα στην Αθήνα
Όλο κι πιο πολύ μοιάζετε

Χίβα Παναχί, 2019

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Εν αναμονή το μισοφέγγαρο να πέσει στο κήπο 
Κι να μετατραπεί στην πέτρα της χαμένης πατρίδας
Να βάστα τόπος προσευχών
Δάκρυα κι άστρων 
Αλλόκοτοι άνεμοι 
Καρδιά μετρά αντίστροφα 
Μέρα της ενάμισης ελπίδας  

Χίβα Παναχί,ΝΥ








9/4/2019 

A Woman from Ashes by Hiva Panahi

The tears of waiting have greatness,the tears of innocence are a dream,the tears of grief are bitter tears,the tears of persistence are divine, and the tears of victory are bright lights....

2016, Athens

Πώς να ξεχάσω τα Χριστούγεννα, Χίβα Παναχί

Πώς να ξεχάσω τα Χριστούγεννα

Όλο έλεγα ποιος να ήταν ο Χρίστος σ’ αυτό το ξύλινο Σταυρό 

Όλο αναρωτιόμουν την ξύλινη γη και τον ξύλινο ουρανό του

Ολάκερος ο κόσμος σταυρός και η φωτεινή σιωπή του

Αλλά έφτασαν εποχές που είδα κάτι Χριστούγεννα  ως θάνατος

Χεριά, μαχαίρια σκοτεινά 

Το κεφάλι στα γόνατα

Στο  ηφαίστειο της γης κρανία

Τον κόσμο της τυραννίας,

τον κόσμο της προδοσίας  

Τον κόσμο των αθώων και των αγγέλων

Στα πάθη και τα μάθη

Ποτέ δεν θα ξεχάσω τα Χριστούγεννα

2011, Αθήνα 

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Η ζωή έχει τόση τρομακτική δύναμη στο είναι μας, που κι να θες να την αλλάξει κανείς, δεν μπορεί. Αυτή ασυνείδητα επανέρχεται, η ιστορία μας ενώ συνεχίζεται, μεταβάλλεται σε νέες εικόνες, μας παρηγορεί στους πόνους και σε χαρές της μας χρωματίζεται με την νοσταλγία της.

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί", Χίβα Παναχί

 Στην αγαπημένη μου Βίκυ, 




Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Όταν η πρώτη ακτίνα της μέρας ήταν βρεγμένη
Ανοιξιάτικη βροχή και η ζωή να μας σκιάζει 
Κοιτάω στον καθρέφτη και θυμάμαι να λέω μεγαλεία
Μυρωδιά του βασιλικού συγκίνηση του αιώνα
Κάθε τρικυμία μετασχηματιζόταν σε γιασεμιά
Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Κι την γαλήνη που δεν υπάρχει το όμοιο της







Χίβα Παναχί, ΝΥ
16/10/2018

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί" Χίβα Παναχί

Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Γέμιζαν την εσπέρα του θανάτου
Έπεφταν στους τάφους των αγνοημένων ποιητών
Γέμιζαν τις μπούκλες της ξενιτιάς
Φώτιζαν μια χούφτα χώματος
Γέμιζαν το μαξιλάρι του ανέμου
Έπεφταν στο φόρεμα της θάλασσας
Έπεφταν στο πρόσωπο των άστρων
Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Έπεφταν στις πύλες των Αθηνών
Η θάλασσα βουβή
Τα άστρα χωρίς πνοή, χωρίς φως
Των θεών τα αγάλματα σπασμένα
Τα όνειρα τους ξεθωριασμένα
Στην αγκαλιά τους η μεγάλη θλίψη
Ήταν μόνο δάκρυα που έπεφταν


Πολλά δάκρυα, μαύρα δάκρυα
Δάκρυα της μεγάλη τραγωδίας....

Αθήνα 2008- 2017

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Στις περιπέτειες των τελευταίων ετών μου, έχασα αυτά τα ιστορικά αθλητικά παπούτσια και μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά λυπήθηκα πολύ. Με αυτά από το 2004 έτρεχα για να μαζέψω ερευνητικό υλικό για την διδακτορική μου πραγματεία.Μαζί πήγαμε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Σε βιβλιοθήκες ή κέντρο μελετών, το βάρος της ψυχής κι το πνεύματος μου σε συνδυασμό με στο φυσικό μου σώμα, κι το βάρος του δρόμου αυτού, όλα τα άντεξαν. Κι παρόλο που είχαν ξεθωριάσει για τα καλά τα φόρεσα στην Τήνου λογοτεχνικού φεστιβάλ το 2014. Τα παπούτσια αυτά της ποίησης, της πολιτικής και των πόλεων κι τόσο άλλα πολλά. Τα υποδήματα του πόνου, της πείνας άλλα κι της μεγάλης πνοής. Τα αγαπημένα μου παπούτσια του επιστημονικού και δημιουργικού καθήκοντος....

"How much joy does the homeland have? from SECRETS OF THE SNOW

"How much joy does the homeland have? Enveloped in the sun's breath And you dance in circles" -- Hiva Panahi  from SECRETS OF THE SNOW

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Το πρώτο Ελληνικό ποίημα που διάβασα χωρίς να είναι μεταφρασμένο και απευθείας στην Ελληνική γλώσσα ήταν "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον". Είχα 3 μήνες στην Αθήνα τότε, κι είχα πάει στο κεντρικό εθνικό θέατρο να δω μια διασκευή. Δεν ήξερα καλά Ελληνικά αλλά είχα πάει για να κρατήσω επαφή με τον πολιτισμό. 

Λοιπόν, λίγα κατάλαβα από την παράσταση και όταν βγήκα άρχισε να βρέχει δυνατά, καρεκλοπόδαρα που έλεγε η Ασπασία, η Καθηγήτρια των Ελληνικών μου τότε.

Το παγκάκι με βιβλία έξω από το θέατρο τράβηξε την προσοχή μου που έγραφε 1000 δραχμές μόνο, και είχαμε ακόμη την δραχμή.  είχα βραχεί αρκετά αλλά δεν με ένοιαζε τόσο πολύ.  Πήρα ένα βιβλίο στην τύχη στο χέρι, ήταν ο Κωνσταντίνος Καφάβης, το αγόρασα, τρέχοντας να προλάβω το λεωφορείο. Το πρώτο ποίημα που διάβασα ήταν αυτό "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον", άκρως Συγκινημένη, γεμάτη χαρμολύπη ότι κάτι κατάλαβα στα Ελληνικά' 
"κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις...." 

https://www.youtube.com/watch?v=LjeYjdM8zD0