Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Τι είναι ο άνθρωπος; 
Δυο αναμνήσεις, δυο λέξεις 
και δυο δάκρυα

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Παντού βρίσκεται η μεγάλη σιωπή,
Δεξιά και πιο πέρα αριστερά
Στην μέση βρίσκεσαι εσύ για να θάβεσαι
Από αυτό είσαι εξαρτημένη
Οι χαρές είναι πέτρες
Σιωπηλά εκπληρώνουν τις εποχές, διχως καμιά ματιά
Πέτρες στην καρδιά,
Πέτρες στα χεριά
Πέτρες στα χείλη
Η μεγάλη σιωπή προετοιμάζει την γη
Η γη πονάει
Όλο πιο πολύ θάβεσαι
Κι όλο πιο πολύ δεν το πιστεύεις
Τι πετρένια δάκρυα είναι αυτά
Η μεγάλη σιωπή σκεπαρνίζει όλα
Κυκλικά βρέχει πέτρα στην Αθήνα
Όλο κι πιο πολύ μοιάζετε

Χίβα Παναχί, 2019

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Εν αναμονή το μισοφέγγαρο να πέσει στο κήπο 
Κι να μετατραπεί στην πέτρα της χαμένης πατρίδας
Να βάστα τόπος προσευχών
Δάκρυα κι άστρων 
Αλλόκοτοι άνεμοι 
Καρδιά μετρά αντίστροφα 
Μέρα της ενάμισης ελπίδας  

Χίβα Παναχί,ΝΥ








9/4/2019 

A Woman from Ashes by Hiva Panahi

The tears of waiting have greatness,the tears of innocence are a dream,the tears of grief are bitter tears,the tears of persistence are divine, and the tears of victory are bright lights....

2016, Athens

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Η ζωή έχει τόση τρομακτική δύναμη στο είναι μας, που κι να θες να την αλλάξει κανείς, δεν μπορεί. Αυτή ασυνείδητα επανέρχεται, η ιστορία μας ενώ συνεχίζεται, μεταβάλλεται σε νέες εικόνες, μας παρηγορεί στους πόνους και σε χαρές της μας χρωματίζεται με την νοσταλγία της.

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί", Χίβα Παναχί

 Στην αγαπημένη μου Βίκυ, 




Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Όταν η πρώτη ακτίνα της μέρας ήταν βρεγμένη
Ανοιξιάτικη βροχή και η ζωή να μας σκιάζει 
Κοιτάω στον καθρέφτη και θυμάμαι να λέω μεγαλεία
Μυρωδιά του βασιλικού συγκίνηση του αιώνα
Κάθε τρικυμία μετασχηματιζόταν σε γιασεμιά
Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Κι την γαλήνη που δεν υπάρχει το όμοιο της







Χίβα Παναχί, ΝΥ
16/10/2018

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί" Χίβα Παναχί

Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Γέμιζαν την εσπέρα του θανάτου
Έπεφταν στους τάφους των αγνοημένων ποιητών
Γέμιζαν τις μπούκλες της ξενιτιάς
Φώτιζαν μια χούφτα χώματος
Γέμιζαν το μαξιλάρι του ανέμου
Έπεφταν στο φόρεμα της θάλασσας
Έπεφταν στο πρόσωπο των άστρων
Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Έπεφταν στις πύλες των Αθηνών
Η θάλασσα βουβή
Τα άστρα χωρίς πνοή, χωρίς φως
Των θεών τα αγάλματα σπασμένα
Τα όνειρα τους ξεθωριασμένα
Στην αγκαλιά τους η μεγάλη θλίψη
Ήταν μόνο δάκρυα που έπεφταν


Πολλά δάκρυα, μαύρα δάκρυα
Δάκρυα της μεγάλη τραγωδίας....

Αθήνα 2008- 2017