Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί" Χίβα Παναχί

Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Γέμιζαν την εσπέρα του θανάτου
Έπεφταν στους τάφους των αγνοημένων ποιητών
Γέμιζαν τις μπούκλες της ξενιτιάς
Φώτιζαν μια χούφτα χώματος
Γέμιζαν το μαξιλάρι του ανέμου
Έπεφταν στο φόρεμα της θάλασσας
Έπεφταν στο πρόσωπο των άστρων
Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Έπεφταν στις πύλες των Αθηνών
Η θάλασσα βουβή
Τα άστρα χωρίς πνοή, χωρίς φως
Των θεών τα αγάλματα σπασμένα
Τα όνειρα τους ξεθωριασμένα
Στην αγκαλιά τους η μεγάλη θλίψη
Ήταν μόνο δάκρυα που έπεφταν


Πολλά δάκρυα, μαύρα δάκρυα
Δάκρυα της μεγάλη τραγωδίας....

Αθήνα 2008- 2017

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Στις περιπέτειες των τελευταίων ετών μου, έχασα αυτά τα ιστορικά αθλητικά παπούτσια και μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά λυπήθηκα πολύ. Με αυτά από το 2004 έτρεχα για να μαζέψω ερευνητικό υλικό για την διδακτορική μου πραγματεία.Μαζί πήγαμε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Σε βιβλιοθήκες ή κέντρο μελετών, το βάρος της ψυχής κι το πνεύματος μου σε συνδυασμό με στο φυσικό μου σώμα, κι το βάρος του δρόμου αυτού, όλα τα άντεξαν. Κι παρόλο που είχαν ξεθωριάσει για τα καλά τα φόρεσα στην Τήνου λογοτεχνικού φεστιβάλ το 2014. Τα παπούτσια αυτά της ποίησης, της πολιτικής και των πόλεων κι τόσο άλλα πολλά. Τα υποδήματα του πόνου, της πείνας άλλα κι της μεγάλης πνοής. Τα αγαπημένα μου παπούτσια του επιστημονικού και δημιουργικού καθήκοντος....