Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Η ζωή έχει τόση τρομακτική δύναμη στο είναι μας, που κι να θες να την αλλάξει κανείς, δεν μπορεί. Αυτή ασυνείδητα επανέρχεται, η ιστορία μας ενώ συνεχίζεται, μεταβάλλεται σε νέες εικόνες, μας παρηγορεί στους πόνους και σε χαρές της μας χρωματίζεται με την νοσταλγία της.

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί", Χίβα Παναχί

 Στην αγαπημένη μου Βίκυ, 




Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Όταν η πρώτη ακτίνα της μέρας ήταν βρεγμένη
Ανοιξιάτικη βροχή και η ζωή να μας σκιάζει 
Κοιτάω στον καθρέφτη και θυμάμαι να λέω μεγαλεία
Μυρωδιά του βασιλικού συγκίνηση του αιώνα
Κάθε τρικυμία μετασχηματιζόταν σε γιασεμιά
Η καρδιά θυμάται την εποχή πριν τον τυφώνα
Κι την γαλήνη που δεν υπάρχει το όμοιο της







Χίβα Παναχί, ΝΥ
16/10/2018

Από την υπό-έκδοσιν συλλογή ποιημάτων μου με τίτλο " Ένας Άνθρωπος από Σταχτί" Χίβα Παναχί

Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Γέμιζαν την εσπέρα του θανάτου
Έπεφταν στους τάφους των αγνοημένων ποιητών
Γέμιζαν τις μπούκλες της ξενιτιάς
Φώτιζαν μια χούφτα χώματος
Γέμιζαν το μαξιλάρι του ανέμου
Έπεφταν στο φόρεμα της θάλασσας
Έπεφταν στο πρόσωπο των άστρων
Σταγόνα σταγόνα έπεφταν
Έπεφταν στις πύλες των Αθηνών
Η θάλασσα βουβή
Τα άστρα χωρίς πνοή, χωρίς φως
Των θεών τα αγάλματα σπασμένα
Τα όνειρα τους ξεθωριασμένα
Στην αγκαλιά τους η μεγάλη θλίψη
Ήταν μόνο δάκρυα που έπεφταν


Πολλά δάκρυα, μαύρα δάκρυα
Δάκρυα της μεγάλη τραγωδίας....

Αθήνα 2008- 2017

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Στις περιπέτειες των τελευταίων ετών μου, έχασα αυτά τα ιστορικά αθλητικά παπούτσια και μπορεί να σας φανεί αστείο, αλλά λυπήθηκα πολύ. Με αυτά από το 2004 έτρεχα για να μαζέψω ερευνητικό υλικό για την διδακτορική μου πραγματεία.Μαζί πήγαμε σχεδόν σε όλες τις μεγάλες Ευρωπαϊκές πόλεις. Σε βιβλιοθήκες ή κέντρο μελετών, το βάρος της ψυχής κι το πνεύματος μου σε συνδυασμό με στο φυσικό μου σώμα, κι το βάρος του δρόμου αυτού, όλα τα άντεξαν. Κι παρόλο που είχαν ξεθωριάσει για τα καλά τα φόρεσα στην Τήνου λογοτεχνικού φεστιβάλ το 2014. Τα παπούτσια αυτά της ποίησης, της πολιτικής και των πόλεων κι τόσο άλλα πολλά. Τα υποδήματα του πόνου, της πείνας άλλα κι της μεγάλης πνοής. Τα αγαπημένα μου παπούτσια του επιστημονικού και δημιουργικού καθήκοντος....

"How much joy does the homeland have? from SECRETS OF THE SNOW

"How much joy does the homeland have? Enveloped in the sun's breath And you dance in circles" -- Hiva Panahi  from SECRETS OF THE SNOW

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Το πρώτο Ελληνικό ποίημα που διάβασα χωρίς να είναι μεταφρασμένο και απευθείας στην Ελληνική γλώσσα ήταν "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον". Είχα 3 μήνες στην Αθήνα τότε, κι είχα πάει στο κεντρικό εθνικό θέατρο να δω μια διασκευή. Δεν ήξερα καλά Ελληνικά αλλά είχα πάει για να κρατήσω επαφή με τον πολιτισμό. 

Λοιπόν, λίγα κατάλαβα από την παράσταση και όταν βγήκα άρχισε να βρέχει δυνατά, καρεκλοπόδαρα που έλεγε η Ασπασία, η Καθηγήτρια των Ελληνικών μου τότε.

Το παγκάκι με βιβλία έξω από το θέατρο τράβηξε την προσοχή μου που έγραφε 1000 δραχμές μόνο, και είχαμε ακόμη την δραχμή.  είχα βραχεί αρκετά αλλά δεν με ένοιαζε τόσο πολύ.  Πήρα ένα βιβλίο στην τύχη στο χέρι, ήταν ο Κωνσταντίνος Καφάβης, το αγόρασα, τρέχοντας να προλάβω το λεωφορείο. Το πρώτο ποίημα που διάβασα ήταν αυτό "Απολείπειν ο θεός Aντώνιον", άκρως Συγκινημένη, γεμάτη χαρμολύπη ότι κάτι κατάλαβα στα Ελληνικά' 
"κι αποχαιρέτα την, την Aλεξάνδρεια που χάνεις...." 

https://www.youtube.com/watch?v=LjeYjdM8zD0

A poem of Dream by Hiva Panahi in Michigan Quarterly Review

This article in Michigan Quarterly Review about modern Greek poetry also making reference in of poem of Hiva Panahi from Austerity Measures: The New Greek Poetry and writes:    "This anthology questions categories, genres, registers, and histories in a “rhizomatic” (Deleuze and Guattari) manner to dramatize the crisis of representation in language (through translation), identity (through performance), and politics (through post-revolutionary melancholy). It illustrates the becoming of new multi-lingual, multi-ethnic, multi-generational, multi-medial Greek poetry as a map of intersections that lack center and unity, and instead work as lines of flight in a network of rhetorical, topographical, and leftist intensities: “Dreams come from far away places/The stones, the birds and I take on new forms of life/Dreams have their own road/And we live far away these days, like dreams.” (Hiva Panahi, 415). It coheres around the refusal to mourn revolution and forget revolt. It feeds on the melancholic yet unyielding insistence on multiplicity and process, on roots that move and overspill, on measures that pulsate......." http://www.michiganquarterlyreview.com/2018/04/neoliberal-austerity-and-left-melancholy-by-vassilis-lambropoulos/

A Woman from Ashes by Hiva Panahi

In the era where all your knowledge transforms into papers

Papers that leaving you one by one

It is wind, huge wind, strange wind

You feel insecurity like a child with papers of kites

The era of big silence

huge without sky and kites

heartbeats out there on that duststorm

What a strange Eros

The eventual, of a hope

Hiva Panahi March 23/2018 NYC

A Woman from Ashes by Hiva Panahi

For death, I have sung

In a rainy night

I have sung

I sent it my white jasmine

I sent it my moon

For my death
I have sung...  2012, Athens 

Μικρές Γκρίνιες Μιας Γυναίκας, Χίβα Παναχί

Αν ξανά πάω στην Αθήνα

Σε κάθε γειτονιά της θα ανάψω ένα κερί

Εναντία στο σκοτάδι που με εδίωκε τόσα χρονιά

Κι θα χαρίσω μια σταγόνα βροχής

Σε όλα τα σημεία που δάκρυζα 
................