απλώνοντας με στα ποταμίσια νερά,
Με ψαριά να χορεύουν.
γύρω από τις πολύχρωμες πεταλούδες.
ήταν η ίδια, γύρευε πληγές.
αρωματισμένες με όλα όσα δεν σου είπα.
Καθώς ανασαίνουν στα κλειστά παράθυρα.
τα νεότερα μας είναι η δυσαρμονία.
με λαλιά αγγίγματος.
Φευγαλέος,
κάθε τόσο βρίσκουν βουνά,
κάτι παλιές ευχές
ίδια είναι με την μορφή μου,
δακρύζοντας σε μονοπάτια του πεπρωμένου.
Χίβα Παχαχί,
Αθήνα 25.2.2012
