Από τις μικρές γκρίνιες μιάς γυναίκας ,Χίβα Παναχί

Ο ομορφότερος της μέρας ήταν ένας  άνεμος του Δεκεμβρίου που  ακούμπησε τα φοβισμένα φύλλα, εκείνα  που ξέμειναν από τη φροντίδα του 'Ηλίου' πηγαίνοντας τα στον ουρανό. Οι  κάτοικοι μιας ξεχασμένης πατρίδας έκλαιγαν και ο ομορφότερες της μέρας .. ο άνεμος επισκέπτεται όλους τους  με ένα φύλλο στα παράθυρα ..Είναι στο δρόμο η βροχή ..
Χίβα Π.

Από τις μικρές γκρίνιες μιάς γυναίκας ,Χίβα Παναχί

Τα 
     δάκρυα  
 αν
       ήταν
                     άνθη 

                                         θα
                                                    ήμουν
                                                                            πάντα άνοιξη

17.11.2011 

Αθήνα

,Χίβα Παναχί :του θεού τα λάθη

Το όνομα μην μπερδεύεις, του θεού τα λάθη
τον Άδη μέρος ευτυχίας μην πειράξεις
κρυμμένο το γλυκό αγκάθι
μυστική μυρωδιά ξεραμένα άνθη
έτσι ως γεγονός η επιστροφή στο 'Άδη
Χίβα Π

26.9.2011 

Αθήνα

Χίβα Παναχί :Ένας άνθρωπος από στάχτη

Τα όνειρα έρχονται από μακρινά μέρη
Η πέτρα , τα πουλιά ,Και εγώ παίρνουμε νέα μορφή ζωής
Τα όνειρα έχουν το δικό τους δρόμο
Και εμείς σαν όνειρα μακρινά ζούμε πια
Χίβα Παναχί

•  25.7.2011

Αθήνα

 

 

 

Από τις μικρές γκρίνιες μιάς γυναίκας ,Χίβα Παναχί

Θυμάμαι  την λεύκη  μάτια του άνεμου

Κυκλικά να αγκαλιάζει  τη βροχή

 Θυμάμαι πώς χλόμιασα  

Στιγμιαία οι ρυτίδες του πάθους κρύφτηκαν στα στήθη μου

Έτσι θα είναι  λυγισμένη η βροχή

Γυρεύοντας τον άνεμο  

26.5.2011

Aθήνα 

Χίβα Παναχί :Ένας άνθρωπος από στάχτη

Ένας άνθρωπος από στάχτη

Κάνει κύκλο στις φλέβες της υγρασίας

Αυτή η ταιριαστή νύχτα

 Μια παλαιά  ιστορία

Ένα ποτήρι βρασμένο κρασί

 Κάποτε ήρθαμε σε έκσταση  

Μου αρέσει η μυρωδιά του

Πίσω από τις κουρτίνες της επιθυμίας

 Στα σπίτια των κορμιών

Εμείς μοιάζουμε

Σε ανύποπτο χρόνο  

Η ξένη πεταλούδα του λαιμού μου πετάει

 Γδύνεται σ ένα φύλλο

Πιο μακριά στο μακρινό φως

Στο σκοτάδι οι αποστάσεις μηδενίζονται   

Πολύ σύντομα γεννιέται

Ένας άνθρωπος  από στάχτη 

Ήλιος και Αναμνήσεις από την Χίβα Παναχί

                                   

Ήλιος

       Ο αγαπημένος μου

  Θα μου φέρει ένα καλάθι 

Γεμάτο κίτρινα λουλούδια Θα τα κάνω ένα στεφάνι 

Γιά τον τάφο των ονείρων μου 

1993, Κουρδιστάν Ιράν

                                   Αναμνήσεις

                            Κάθε απόγευμα 

                               Ένα παιδί κάθεται 

                                              Κάθεται 

                                       Στις τσιμεντένιιες σκάλες 

                                                      Του σπιτιού

                                                       Κοιτάει επίμονα 

                                                      Στα μάτια των αναστεναγμών μου

                                                                                                  1995, Κουρδιστάν Ιράν 

Από τη συλλογή με τίτλο, Τα Μυστικά του Χιονιού 

Χίβα Παναχί ,2008 Αθήνα 

ο πίνακας είναι του φίλου μου Reza Nosreti , Κούρδος ζωγράφος

هیوا حوسێن پەناهی: ترووسکەکانی زەوییەکی ون

هیوا حوسێن پەناهی: ترووسکەکانی زەوییەکی ون Oct 2010

وا بیابان بە دووتا وێڵە
شەویش ڕاکشاوە، چاوەڕێی گەڕانەوەی ئەستێرەکان دەکات
بایەکی سارد، لێرە خۆی داشاردووە
بە دەم باوە، ڕۆشنایی مۆمەکان دەسووڕێنەوە
بڵاوە دەکەن وەک موناجات بە ناو بیاباندا
مشتێک لە خۆڵی ناو بیابان،
ناو لەپم بۆنی هەسارەی ئەوین دەدات.
ئاسمان لە دوورەوە کێڵگەی گەنمجاڕە.

گەر پەڕەسێلکەیەکت بینی بانگم بکە
خۆمان لە ژێر باڵەکانی دابشارین
لە ناو هەناسەکانماندا، دونیا بە هێمنی دەسووتێت
بە دوای ڕێگای نادیاری بیابانەوەین
شار چەندە تەنیایە
درەختەکان بۆنی نەمان و مەرگ دەدەن.

ڕوانینی چۆلەکە ئاساتم خۆش دەوێت، لە تاراوگەدا
بە ئەسپایی بۆ شوێن پێی برینەکانی تاسە دەگەڕێین لە سەر لەشمدا
خەمەکانی شار، ئاوەشتەی خەمەکانی ئاسمان بووە
لەرینەوەی مەمکەکانم هی هاوینێکی نەناسراوە
دونیا بەسەر باڵی پەپوولەیەکەوە دەسووڕێتەوە
سێبەرێکی دوورودرێژ ژێرکراسەکانم دادەپۆشێت
تەنیشتم پڕاوپڕی تۆزوخۆڵ
تەنیشتم پڕاوپڕی نەهامەتییە
سێبەرت شارێکی تازەیە
لە گەڵ باران دەئاخوێت.
شەراب بەرهەیوانەکەی شار دادەپۆشێت
لە گەڵ گوڵە ڕەنگامەکان، کە هەواڵی ئێمەیان بە شاردا دابەشیوە
هاودەمی مۆمی نادیاران نەزارەگەری خەمی مانگ بوون
لە دوورەوە داییساوە و بۆ باڵای بەرزت دەڕوانێت

Agousti 2010 Athens

Από τις μικρές γκρίνιες μιάς γυναίκας ,Χίβα Παναχί

Καθημερινά αυτή την ώρα αποχαιρετώντας μια άλλη μέρα καταπιάνονται οι σκέψεις γύρω από τη φωλιά μου ,σκέψεις σαν ψαριά κεεσύ γιαγιά σε θυμάμαι να λες «η αδικία από το πολύ πάχος που θα αποκτήσει θα σπάσει»και τα άπλα αθώα στοχαστικά ψαριά φέγγουν στην αναμονή .................
Από τις μικρές γκρίνιες μίας  γυναίκας ,Χίβα Παναχί

Χίβα Παναχί :Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον

Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον
Σαν τον τρελό
Σαν το σιτάρι τη γη
Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον
Σαν τη γη της ερήμου για το νερό
Σαν το ψάρι τη θάλασσα
Σαν τον άνθρωπο το οξυγόνο
Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον
Αν χωριστούν τα χεριά μας
Η κρυστάλλινη νύχτα δεν σπα
Από το παντοτινό κρύσταλλο πια θα βγει ένας χάρτινος ήλιος
Από το καημό τους οι δρόμοι θα σωπάσουν
Η μυρωδιά της σιγής απλώνεται
Προορισμοί των φωτειών δαρμών προς τον ήλιο μπλοκάρεται
Άβυσσος ο σκότος
Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον
Σαν τον τρελό
Σαν το σιτάρι τη γη
Εμείς έχουμε ανάγκη ο ένας τον άλλον
Σαν τη γη της ερήμου για το νερό
Σαν το ψάρι τη θάλασσα
 

Μετάφραση ενός κουρδικού τραγουδιού στα Ελληνικά

Χίβα Παναχί

Ο πίνακας είναι ενός Κούρδο καλλιτέχνη Fehmi Balayi

 6.2.2011 ΑΘΗΝΑ

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ «qaqnas» της Χίβας Παναχί

ΤΟ ΣΠΙΤΙ ΤΗΣ «qaqnas»

Της Χίβας Παναχί

Είναι μια ζαλισμένη ιστορία, απίστευτη που όσο το σκέφτομαι δεν βγάζω άκρη, δηλαδή, τι άκρη;

Εκείνο το μέρος και εγώ τι σχέση είχαμε μεταξύ μας γιατί και πώς και χιλιάδες άλλες σκέψεις να χορεύουν στο κύκλο της και να ξεχνώ και πάλι εκ νέου να επιστρέφουν τα μισά και ατελείωτα.

Σαν να ήμουν ένα χορταράκι που είχα φυτρώσει στο πουθενά, όπως έλεγε η αείμνηστη γιαγιά μου, οι ιστορίες της ήταν γεμάτες εικόνες και παράξενες γεύσεις, όμως το ερώτημα επιμένει να με τρώει γιατί έπρεπε να δω εκείνα τα παράξενα; Τι σχέση; Αυτά όλα να γυρνάνε και να ζαλίζουν το είναι μου, από πείσμα λέω στον εαυτό μου: σώπασε και περπατά σιωπηλά. Έτσι ίσως είναι καλυτέρα, όμως κατά βάθος ξέρω ότι η λογική της επιβίωσης με παρασύρει και με ξεγελά προς ένα ήρεμο κομμάτι, ίσιο.

Θυμάμαι, ναι θυμάμαι εκείνη την γλυκιά γειτόνισσά μας που έμοιαζε με μια αρχαία φιγούρα, με άσπρα μαλλιά, τρία σπίτια πάνω από μας έμεναν. Κάθε φόρα που την έβλεπα έλεγε: “ήταν γραφτό παιδάκι μου να συναντηθούμε” και εγώ απλά την κοίταζα με σεβασμό.

Το όνομά της, η κύρια “Zine”, πάντοτε ήταν γλυκιά και στοργική, μετρία στο ύψος της με παραδοσιακά κουρδικά ρούχα... την είχα πάντα έτσι στο μυαλό μου, μια ωραία μυρωδιά άγριων λουλουδιών που μόνο εκείνη ήξερε να φτιάξει την συνόδευαν και μάγευε την γειτονιά μας και εκτοπίζει το δικό μου μυαλό συνεχώς με τις σοφίες της και διηγήσεις που έκανε, να μας συνεπάρει η ροή του ποταμού πίσω από το σπίτι της γιαγιάς. Αλήθεια είναι το βουνό δεν ήταν μακριά και από μακριά έχεις την αίσθηση ότι είναι δίπλα σου.

Ο δρόμος μας ήταν πολύ περίεργος δρόμος. Βέβαια δεν το έχω πει σε κανέναν αυτό. Όταν νύχτωνε στο “Toushnawzar”* μέσα στο δάσος έβλεπες ότι μια ‘qaqnas* που έμοιαζε τόσο σε μια νεαρή γυναίκα πηγαινοέρχεται σαν να γεννάει ανήσυχη.

Την έβλεπα να ετοιμάζει μια φωτιά και να βγάζει τα φτερά της ένα προς ένα, στην φωτιά έβαλε κάθε της φτερό και έπειτα θρήνησε. Η qaqnas έπαιζε άρπα και τραγουδάει ένα δικό της ανήκουστο άσμα.

Τα σύννεφα καλύπτουν το ιερό βουνό καθώς την είδα να βγάζει μια φωνή σαν λύκαινα. Το ανατριχιαστικό ήταν ότι όταν κατάλαβα είμαι το μοναδικό άτομο στην οικογένεια και ανάμεσα σε όλους που την βλέπω. Δεν ήξερα τι να κάνω και εκείνες οι άναρθρες κραυγές της ήταν θεέ μου...

Έβλεπα τον αυτό μου κατάχλωμη σαν φάντασμα, τρελαμένη πια είχα γίνει, με πυρετό η γιαγιά έλεγε ότι “τα κοκάλά σου χαιρετάνε τις σκιές κορίτσι μου, να το θυμάσαι”.

Πώς έγινε η κυρία Zine ήρθε σπίτι μας μου έφερε ιερό νερό από τα πηγάδια που ήξερε μόνο εκείνη. Φυσικά δεν τόλμησα να βγάλω άχνα για όσα έβλεπα. Θα με πήγαινε σε ένα ιερό λουλούδι ή τόπο - ξέρω και εγώ - έτσι κράτησα το μυστικό μου, λυπήθηκα την ‘qaqnas”... Αναρωτιόμουν για ποιο λόγο έχει βρεθεί εκεί...

Μια μέρα είχα πάει στο σπίτι της θείας μου, πριν να μαζέψει ο ήλιος το πάθος της για την γη και το φεγγάρι να τραγουδά ανοιξιάτικους ύμνους, κοίταξα το“Toushnawzar”, όμως τι περίεργο που ήταν αυτό την qaqnas” δεν την είδα. Μερικές μέρες ηρέμησα όμως για ποιο λόγο είχε χαθεί; Έπρεπε να μάθω τον λόγο. Στην επιστροφή προς το σπίτι μας όλο έκανα διάφορα σενάρια στο νου μου και όμως διαψεύσθηκα καθώς την είδα πάλι στην ίδια κατάσταση.

Μετά λίγο καιρό κατάλαβα ότι η ‘qaqnas” έχει συνδεθεί με την μοίρα μου και με το σπίτι μας... Χωρίς να πω τίποτα στην γιαγιά μου πήγα στο ιερό βουνό, την είχα παρατηρήσει από μακριά, την έβλεπα να κλαίει να χτυπιέται, είχα ανάγκη να την δω από κοντά, έβγαλα τα σχολικά μου ρούχα, δεν φοβήθηκα μόνο λίγο άγχος...

Είδα μια φωτιά σε ένα καζάνι, πόσο έμοιαζε σε γυναίκα, μου είπε: “έλα κοντά πιες νερό κορίτσι μου”, είπε πάλι “γιατί ήρθες αργά; Είναι η τελευταία μου μέρα εδώ, πάρε αυτό το φτερό, ίσως να το χρειαστείς κάποτε, οπότε θα το κάψεις και η ζωή σου θα έχει φως και μην φοβάσαι” έκλαιγε... και τραγουδούσε...

Το έκρυψα το φτερούλι στο βιβλίο της “Jilaς ” και κοιμήθηκα... Είδα ότι πήγα κάπου στο ωκεανό σε μια χώρα μακρινή...

Είχε έρθει η μάνα μου να με υποδεχτεί, δεν μου άρεσε το καινούριο σπίτι μου, είπα στην μητέρα μου «δεν μου αρέσει αυτό το σπίτι, είναι άχρωμο και χάλια» η μητέρα μου θυμάμαι είπε «δεν πειράζει θα το βάψουμε θα γίνει όπως θες»... Ξύπνησα με πυρετό αυτή τη φορά, ήμουν σε μια έρημο. “Διψάω”, φώναξα... Όμως δεν πήρε πολύ χρόνο. Κατάλαβα ότι δεν με ακούει κανένας. Είχα χάσει τον τόπο και τον χρόνο...

Ξαναβρέθηκα στον ιερό ναό που πήγαινα με την γιαγιά μου. Ένα κερί για να είναι προστατεμένη η πόλη μου... Αλήθεια, δεν θυμάμαι πότε επέστρεψα στην “πόλη μου ”... Είπα στην Νταντά ότι πηγαίνω ταξίδι αύριο. Το αντιλήφθηκα ότι δεν της άρεσε αυτό που είπα.

Ήθελα να μαθαίνω τα νέα στον κόσμο. Έτσι πήρα από το δωμάτιό μου το παλαιό ράδιο. Η νταντά είχε πάντα ένα σύννεφο στα μάτια της δεν μου μιλούσε ποτέ, είχε δικές τις διηγήσεις κρυμμένες όλες.

“Έπρεπε να φύγεις” μου είπε μια φωνή. Κάποια κείμενα και ότι ήταν σημαντικό να βλέπω τον εαυτό μου σε δύσκολα μονοπάτια του βουνού. Γύρισα για μια στιγμή το κεφάλι μου, τα ηλιοτρόπια αντίκρισα, είχα ένα απίθανο και απερίγραπτο πόνο στο στήθος μου και έκλαψα... θυμήθηκα την “qaqnas “...

Στα σοκάκια που είχαν γεμίσει με αίμα την ξαναείδα, μόνο με χαιρέτισε και εγώ το ίδιο έκανα.

“Ερωτεύτηκα έναν άντρα χρώμα σκόνη” το μόνο που είπε. “Απελπισμένη είμαι”, είπε και εξαφανίστηκε. Μετά αρκετό καιρό είχα πάει στον Όλυμπο με μια παρέα. Την ξανασυνάντησα εκεί, μου λέει: “Τι έχεις;”

Θυμήθηκα ότι έπεσε τυχαία φωτιά στο φτερούλι, γι' αυτό εμφανίστηκε μάλλον, δεν της είπα τίποτα. “Ζήτα κάτι” μου λέει και έτσι ευχήθηκα από μέσα μου και άναψα ένα κεράκι σε έναν ναό της Ελλάδος .

1. Qaqnas το μυθικό πούλι που είναι θηλυκό στην κουρδική μυθολογία και πεθαίνει από τον πόνο της γέννας και ετοιμάζει το θάνατό του.

2. Toushnawzar” το κέντρο της πολιτείας των ιερων βουνών στο Ζαγγρούς με πανάρχαιες τελετές γονιμότητας.

Μάρτιος 2000 - Αθήνα (το διήγημα αυτό είναι ήδη δημοσιευμένο πριν χρόνια στα Κουρδικά και Γαλλικά).

ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ ΤΗΣ ΧΙΒΑΣ ΠΑΝΑΧΙ

ΤΑ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙΑ ΑΝΕΜΙΖΟΥΝ ΠΑΡΑΜΥΘΕΝΙΑ

Πάντα αγαπούσα τους άνεμους ,κάθε άνεμο είχε σχέση με την ύπαρξη μου έτσι τους βίωνα λεπτό προς λεπτό .   Είναι Αύγουστος ο άνεμος καθαρίζει το πρόσωπο της Αθηναϊκής φεγγαράδας.ο δρόμος και ο άνεμος επιμένουν, τον  νιώθω τον άνεμο με ήρεμο τρόπο να διαπερνά μαλλιά μου καθώς γαληνεύει το πρόσωπο μου με την  ύπαρξη του .
Πιστεύω ξέρει πώς είμαι ολοκληρωμένη μαζί του, παραλογίζομαι τόσο που καμία φόρα μέσα μου λέω ίσως αν είχε υπόσταση να μην με άφηνε να ξεφύγω από τα ματιά του . Αφού η ροή του απογευματινού ανέμου με παίρνει μαζί του πλησιάζω στο Θησείο θα έρθει η φίλη μου , η ΖΩΗ να τα πούμε από κοντά για καφέ . Υγρός είναι ο άνεμος έτσι το δέρμα μου αναπνέει ήρεμα  μαζί του ,μου αρέσει το χάϊδεμα του. Με καλεί κάποιος στο κινητό μου απαντώ «παρακαλώ ,aloo» την αναγνώρισα απλά ακόμη, την ιδία χαρακτηριστική παιδική φωνή . «Χίβακι μου δεν μπορείς να φανταστείς πόσα χρόνια ψάχνω τα ίχνη σου ..το τηλέφωνο σου και ο άνεμος γλίστρα  στα δάκρυα μου .
Φλασμπάκ όλες οι στιγμές ιστορικές πλέον ήταν στα χέρια του ανέμου ,της έδωσα ένα ρόδι πρώτη δημοτικό στο διάλειμμα και η Νασίμ αντιπροσώπευε το όνομα της ,δηλαδή, το απαλό άνεμο με το ήρεμο βλέμμα της χαμογέλασε με εκείνα τα πράσινα μάτια , με το ξανθό κατσαρό μαλλάκι που έβγαινε από σχολική μαντίλα της ανέμιζαν   παραμυθένια τα καλοκαιριά μας .
Δεν θυμάμαι τι απαντούσα άπλα το κινητό μου  σαν να είχα περάσει από ένα ποτάμι ,από συγκίνηση τρέμω ,ο άνεμος με σφίγγει στην πνοή του φτάνει η φίλη μου με αγκαλιάζει .
Ανεμίζει η νύχτα μας στην σκιά της ιστορίας και της πορείας .
Χίβα Παναχί
12.8.2010

Σπίθες από τη χαμένη γη ,Χίβα Παναχί

Σπίθες από τη χαμένη γη

Σε αναζητεί η έρημος
Η νύχτα ξαπλωτή αναμένει να επιστρέψουν τα χαμένα άστρα
Ένας κρύος άνεμος κρύβεται εδώ
Τρεμοπαίζουν οι ευχές των κεριών για το δρόμο
Επιθυμία αγκαλιάζει τον κρύο άνεμο

Μια χούφτα από το χώμα της Ερμού
Τα χέρια μου χαζεύουν τα άστρα του έρωτα
Ο ουρανός πια μοιάζει με σταρένιο κτήμα από μακριά
Αν βρεθεί μια κίχλη να κρυφτούμε στην σκιά της
Στις ανάσες μας σιγανοκαίγεται ο κόσμος
Αναζητάμε τον χαμένο δρόμο της έρημο
Η πόλη πια είναι μόνη της
Τα δέντρα μυρίζουν θάνατο

Αγαπώ το σπουργίτι του βλέμματός σου στην ξενιτειά
Αναζητούν ήρεμα για τις πληγές της επιθυμίας στο κορμί μου
Ο καημός της πόλης αναμείχθηκε πια με την θλίψη του ουρανού
Η τρικυμία στα στήθη μου είναι από καλοκαίρι
Ο κόσμος φτερουγίζει στα φτερά μιας πεταλούδας
Η μακρινή σκιά μου σκεπάζει τα εσώρουχα
Γεμίζει πια γύρω από σκόνες, φουρτούνες
Η σκιά σου είναι μια νέα πόλη
Με την βροχή μιλά
Με το κρασί που γέμισε τις αυλές της πόλης
Με τις βελανιδιές όταν μοίρασαν τα νέα μας στον κόσμο
Το κεράκι να μαρτυρεί τη φεγγαράδα πως καίγεται από μακρυά

Χίβα Παναχί
Αύγουστος 2010
ΑΘΗΝΑ

Από το ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ ΤΟΥ SHERKO BEKAS ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΥΡΔΙΚΑ : ΧΙΒΑ ΠΑΝΑΧΙ

 Από το  ΝΕΚΡΟΤΑΦΕΙΟ ΤΩΝ ΚΕΡΙΩΝ  

ΤΟΥ SHERKO BEKAS

ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΚΟΥΡΔΙΚΑ :   ΧΙΒΑ ΠΑΝΑΧΙ

Με νέο ένδυμα  του ποιήματος

Σε  απόχρωση των δακριών

Να γυαλίζει η αναμονή

Να γυαλίζουν οι καημοί

Ένα ένδυμα σε απόχρωση της παρθενίας του βοριά

Ένα ένδυμα με απόχρωση της θλίψης του  άνθους     

Η εποχή της ξεριζωμού

Που σιγανοντινει την εσπέρα των ερωτευμένων

Το ύψος των ξενιτεμένων

Με το νέο  ένδυμα

Εκείνα που μόνο τα ξέρει η λεπτοκαμωμένη φαντασία

Που τα έραψα σε υγρά δωμάτια

Με την συντροφιά του  γερού Φανούρη

Με νέο ένδυμα  του ποιήματος

Με θλίψη των δακριών

Μαζί με την όαση

Χέρι  χέρι με το φθινόπωρο

Όπως ο άνεμος που διώχθηκε                         

Χαζοχτυπειεται στα Βράχια

Καμία φόρα μπερδεύουν εμένα με ένα φοβισμένο ανοιξιάτικο άνεμο

Που μοιάζει με ένα κοριτσάκι από «Χαλαπτσα»[1]

Οι  καημοί  των  άνεμων

Παίζουν φλάουτα της μοναξιάς

Η πληγή του Κιρκούκ κουβαλάω στο στήθος

Συνεχώς ένα κομμένο κεφάλι φυτρώνει

Προχωράω

Με μια χούφτα των μαλλιών

Εκείνη η γυναίκα που την αποκεφάλισε

Ένα σπαθί 

Με ένα φιτβάς  

Στην Τάβιλια[2] καθώς χάρισαν το κεφάλι της σε ένα τζαμί

Φεύγω

Ένα νέο ταξίδι

Ξυπόλυτοι  καημοί  

Πάνω στις πλάτες της όαση

Ξαφνική φυγή  

Στην εποχή του καπνού

 Στις αποσκευές του κρύβει πολλά

Κρύβει τα σκοτωμένα ματιά της βροχής

Ταξίδι

Ταξίδι προς τις χώρες των σταχτών

Στην πατρίδα των ήρεμων δρόμων

Γεμάτα με κόσμο

Τα τραγούδια πεθαμένα

τα κρασιά χυμένα

οι πήγες φαρμακωμένες  

Γεμάτος ο δρόμος από τα κοκάλα του ήλιου  

το νέο ένδυμα  του ποιήματος

Έχουμε μια συγγένεια

Με εκείνο του πουλάκι που έχει χάσει το πιτσουνάκι του

Διχασμένος ο ουρανός

Με το ένδυμα της μουσικής

Με το Ταμπούρι[3] και Μπαλαμπάν

Καθώς γίνομαι χορός

Με τα φωνήεν της φωτιάς

Παρατηρώντας το καραβάνι των νεκρών

Στο κατώφλι γης και ουρανού

Φεύγω πάλι με την μαύρη τσάντα μου

Ψάχνω τις τσέπες μου

Η απελπισία μου σαν το ερωτευμένο πουλί

Μου γκρινιάζει να κάτσω με το αυγό του νέου  ποιήματος

Με το βλέμμα του φεγγάρι από πάνω μας

Από πίσω μου τρέχει η ψυχή της μάνας μου

Την μπερδεύω καμία φορά με ένα τουτακ[4]

Ασπρόμαυρο χρώμα

Πηγαινοέρχεται σε ατελείωτους δρόμους του πόνου

Χωρίς να μπορέσει να κάνει κάτι

Φεύγω για καυτή χώρα

Γυρεύω τα οστά

Μικρό  θρύψαλα των κορμιών

Γυρεύω τον αυτό μου

Δεν πάω πολύ μακριά

Χώνομαι προς τα βαθιά

Βλέπω τον θάνατο

Τον κοιτάω στα ματιά

Στο κάτω κόσμο ψάχνω

Εκείνες οι πηγές που τυφλώθηκαν  

Ψάχνω για  το λογαριασμό όλων  

Συνάντηση με δαιμονικά πλάσματα

Κοιτάω τον θεό από κάτω

Βουβά πλάσματα πολλά

Όμως τους λέω τραγούδια

Σε ένα χαρτί μια κρυφή πηγή

Να εκραγείς της είπα

  Δεν πηγαίνω μακριά

Κοντά στον δικό μου θάνατο

Σε μια αρχαία ιστορία

Καθώς ο μόνος  ρόλος  που έπαιζα

Κατάληγε στην κόλαση

Διάλυση ,εξόντωση

Πηγαίνω ως ένα άνεμο τρελαμένο

Του ερήμου

Που να καταλήξω άραγε?

Υπάρχει το πουθενά

Να βρω αυτόν τον θεό

Όπου βρεις πάρτης  

Μισοζωντανοι  οι εξαφανισμένοι

Κάπου εκεί βρίσκομαι

Σε καπνισμένα μέρη

Εκεί αναμιγμένο με την μυρωδιά θανάτου

Κραυγές αυτού  του  χαμένου  θεού  

Τον γυρεύω  

Πώς μας εγκατέλειψες ?

Ούτε το ονειρεμένο πουλί της ποίησης

Ούτε η μάγισσα του  άνεμου

Έμαθαν για εκείνους τους θανάτους

Ούτε ένα ούτε εκατό ούτε χίλια

Κρατήσου από το μαλλιά μου

Είμαι μια γυναίκα από «Ζιανα»[5]

Ονομάζομαι «Καλέ»

Εγώ ξέρω για την τύχη εκείνων που ψάχνεις

Τα «καλουίκ»[6]του «Χίραν»[7]της κόλασης

Όλα είναι στο στήθος μου

Η διήγηση των ποταμών δεν φτάνει

Η θλίψη του χώμα και καμένα δέντρα είναι λίγα

Είμαι εγώ φωνές των ταφών

Μυρωδιά των πτωμάτων

Χρώμα του σκότος

Εγώ μοίραζα το κορμί μου με θάνατο

Οι  πληγές του εδώ είναι

Από τις στάχτες της παρθενίας μου έρχομαι

Από χιλιάδες πεταλούδες

Από εκατοντάδες μικρές πήγες

Από τις σκιές της ζωής

Μόνο μερικά επέστρεψαν

Απ κει έρχομαι

Σας βρήκα στο χώμα του ουρανού

Η ελπίδα κομματιασμένη   

Ο ερωτάς με δηλητήριο πλαγιάζετε  

Το   τραγούδι που έμεινε

Μονάχα η εξόντωση ,μικρά στήθη

Μέσα στο αίμα οι φίλες μου

Κοιτά να δεις τις ψυχές τους   

Πονάνε και κλαίνε

Βραχιόλια και μικρά κοσμήματα

Γρατζουνάνε την γη για βοήθεια  

Κοιτά οστά μικρά και μεγάλα χέρια

Κάτω από τον μαύρο ήλιο

Κρατήσου από τα μαλλιά μου

Ή από την μεγάλη θεά της θλίψη

Ή ακολούθησε την καμένη μου φωνή

«Τουπιζαβ»[8]το πρώτο σταθμό στην έξοχη

Έθαψε  τα ονειρεμένα μας

 Σε μια  καλοκαιρία

Απών εκείνος ο μέγας θεός

Στα προπύλαια της Βαγδάτης

Σταγόνες από απελπισμένες  ερωτήσεις

Το πρώτο  αστυνομικό τμήμα  στην κόλαση

Ένα κρυφό χαρτί από μυστικές εικόνες

Πνίγουν το βλέμμα μας

Ο κόσμος ανήμπορος

Ο δρόμος ανήμπορος

Τα ύδατα ανήμπορα

Όλοι δήλωσαν ανήμποροι

Γίνεται το μεγάλα ταξίδι

Το καραβάνι των πτωμάτων αγκάλιασαν τις ανάσες του χιονιού

Το τελευταίο βλέμμα του φεγγάρι  

Ποιος θα ξανά ερωτευτεί;

Να πάρουμε ένα αθώο  χαμόγελο από την κούνια

Για το δρόμο προς την κόλαση

Λυπόμαστε το φως που έχουν καλυμμένο τα ματιά του

Τα τραγούδια κρυφτήκανε στα όπλα

Ακούστηκε πυρ ..πυρ ….

Η ελευθερία υπό κράτηση

Σε ένα σεντούκι

Αλλά σεντούκια από πάνω ένα μετά από άλλο

Σκοντάφτει στα μονοπάτια του θανάτου

Απαγορεύεται η αυγή να υψώνεται

Έρχονται μερικοί  άντρες

Αγριάδα του «χατζαζτ»[9]στα χεριά

Μια ομάδα αντρών από την ρίζα των βαρβάρων

Το μυαλό τους μαύρο μίσος

Με ιστορία  από σπαθί και αίμα

Πάνω στους μιναρέδες από κεφάλια

Φωνάζουν τον Αλλάχ

Σταματάει χρόνος

Το ρόλοι αυτοκτονεί με τα μικρά λεπτά της σκόνης σκεπάζεται

Μια ομάδα γυναικών

Μια ομάδα ομορφιάς

Μια ομάδα γυναικών παρακαλούν τον θεό

Διαλυμένες από φόβο

Μια έκλαιγε στην αγκαλιά της άλλης

Μια χωρία   

Μαζί μετά

Κρατάνε το κεφάλι μιας καθώς την τρώει ένας σκοτεινός άντρας

Τρέχει αίμα ..γεμίζει το χώμα

Μαχαιριά πολλά ανακατεμένα με παρακάλια των άγιων

Των αγγέλων ..όλοι γέμισαν αίμα

 Το πρόσωπο όλων πήρε κόκκινο χρώμα ντροπής

Εδώ να νομοθετούν για παρθενιά

Χτυπάμε την πρώτα της συνείδηση  του κόσμου

Ελατέ αυτό το κορίτσι δεν έζησε όσο ζει μια πεταλούδα

Τι να δηγηθώ;

Όλες  εκείνες οι χαμένες  φωνές

Στο γέλιο των φρουρών

Πες μου πώς να περιγράψω πόνο

Εκείνο το κορίτσι που την τρώγανε τα σκουλήκια

Μετά από χιλιάδες συνουσίες

Εμείς όμως από πεινά τρώγαμε τα σκουλήκια του πτώματος της 

Μια μέρα που θα μιλήσει το χώμα

Πείτε το να κάνει διαγωνισμό πόνου  

Είμαι σίγουρος καμία γη δεν μπορεί να μας ξεπεράσει

Τόσες  ιστορίες

Πεζά ,ποιήματα ,κρεμασμένη τραγωδία

Είμαι σίγουρος αν δεν μας αδικήσουν

Θα πάρουμε το νόμπελ της εξόντωσης  

Ανυπεράσπιστους καιρούς

Εμείς οι Κούρδοι θα το κερδίσουμε

Για  χρόνια του ΑΝΦΑΛ[10]

 Το  Νομπέλ της εξόντωσης  για μας

 

 

   

  

---

[1]Μια από τις αρχαίες πόλεις στο Κουρδιστάν του Ιράκ που βομβαρδίστηκε από το καθεστώς Σαντάμ 18.3.1988

[2] .Ταβιλα μια κωμόπολη στην Κιρκούκ στο Κουρδιστάν του Ιράκ

[3] Ταμπούρι και Μπάλαμπαν δυο παραδοσιακά κουρδικά όργανα

[4] .ένα ονειρεμένο πουλί  στην κουρδική μυθολογία  

[5] Ένα μέρος στα νοτιά του Ιράκ με φοβερή ζεστή που χρησιμοποιηθήκαν για ομαδικά ταφή των κούρδων από το καθεστώς Σαντάμ

[6] Το ίδιο με την περιγραφή 4

[7] Το ίδιο με την περιγραφή 4και 5 /

[8] Μέρος στο Ιράκ που χρησιμοποιήθηκε για το γεγονός γνωστό ως Ανφάλ σχέδιο εξόντωση του κουρδικού πληθυσμού  

[9] .ένας γνωστός σφαγέας στην εποχή της επέκτασης του ΙΣΛΑ ΤΟ 1000 Μ.Χ

[10] .ΑΝΦΑΛ είναι ένα κεφαλαίο στο ιερό βιβλίο του κοράνι των μουσουλμάνων η εξουσία του Σαντάμ θεώρησε τους κούρδους άπιστους για αυτό με βάση της βίας σε αυτό το κεφαλαίο έκαναν την επιχείρηση εξόντωση των κούρδων .

Ο Sherko Βekas γεννήθηκε στις 2 Μαΐου 1940 στην πόλη Solaimania. Γιος του εθνικού ποιητή των Κούρδων Faiaq Βekas, στην διάρκεια της εξόντωσης χάνει συγγενείς και φίλους. Ως εξόριστος έζησε μέχρι το 1992, οπότε επέστρεψε στο Κουρδιστάν. Ποιήματά του έχουν μεταφραστεί στα Γαλλικά, Αγγλικά, Ιταλικά, Σουηδικά, Νορβηγικά, Περσικά, Αραβικά, Ρωσικά. Έχει βραβευτεί με την χρυσή πένα του Τοχολόσκη της Σουηδίας και το χρυσό κλειδί της Φλωρεντίας. Πολυγραφότατος κούρδος ποιητής. Οι δυτικοί τον έχουν χαρακτηρίσει ως αυτοκράτορα της ποίησης.

Κάποια από τα έργα του είναι: Το φεγγάρι της ποίησης, Η ζωή βρέχει, Μάτι και το φίδι και το σταυρό και η Εφημερίδα της ζωής ενός ποιητή, Τραγούδια για την καρέκλα .

Το νεκροταφείο των κεριών το οποίο έχει γραφτεί για τις γυναίκες της επιχείρησης του Ανφάλ με επίκεντρο της ομαδικής εξόντωσής τους.