Εδώ δίπλα έχουμε κάτι δέντρα, μια ανηφόρα, που αν δεν τα προς περνάς θα σε οδηγήσει στον Υμηττό, σε κάτι πράσινες σκιές δέντρων που έχουν μια ηλικία.Ποιος ξέρει από πότε είναι ή έχουν σωθεί από πυρκαγιές ή έχουν κρατηθεί από μια αρχαία ευχή. Περπατώ ήρεμα, κοιτώ τους περαστικούς, μια θλίψη τους έχει σε εγκράτεια και τρέχουν, δεν τους αρέσει η βροχή, ίσως τους θυμίζει το βάθος τους που παραμέλησαν ή ...Φύσει και μαζεύομαι στο παλτό μου ξανά, εισχώρησε ο άνεμος εδώ και βρέχει σταθερά, ένας μουντός ουρανός, σαν ένας θλιμμένος εραστής με συνοδεύει .
Αλήθεια, βγήκα να αγοράσω ένα κερί, ξέρω ένα μαγαζάκι εδώ, δεν έχω μπει ποτέ μέσα όμως, από όσο θυμάμαι έχει τόσο όμορφα πραγματάκια, μπορείς να παρατηρήσεις την λεπτότητα σε κάθε αντικείμενο , το περαστικό μάτι δεν το χορταίνει.
Μπαίνω μέσα είναι μια ηλικιωμένη κυρία, μου λέει 'ότι θα έρθει και είναι στο δρόμο' χωρίς να έχω προλάβει καν να ρωτήσω.
Από το βλέμμα της κυρίας, κατάλαβα, ότι δεν περίμενε κανένα πελάτη τόσο πρωί . Όμως η βροχή και ο μουντός ουρανός κάνουν τη διαφορά σήμερα, ήθελα να της το πω, από τις άλλες μέρες.
Το μαγαζί ήταν αρκετά μεγάλο, στα μπροστινά ράφια μικρά αγαλματάκια τύπου ευτυχισμένων ανθρώπων χέρι χέρι, θα μου πεις, γιατί το λέω έτσι επειδή δεν το βλέπω τόσο συχνά .
Στο διπλανό ράφι που είναι καλυμμένο με ένα ύφασμα τύπου κασκόλ, από κάτω με μια γουστόζικη σειρά κοσμημάτων που με μεγάλα γράμματα παρατηρώ είναι για Feg soo ...κάτι σπάνιες ακριβές ρόμπες . Η κυρία μουρμουρίζει στο τηλέφωνο κάτι έτσι με πολύ έξυπνα σαν να θελε να με απασχολήσει άρχισε να μιλά για τους πόνους στην μέση της .Έτσι ευγενικά της λέω, θέλω να ρίξω μια ματιά σ-αυτά τα υπέροχα αντικείμενα. Η ανακούφιση της είναι φανερή.
Στο βάθος του μαγαζιού εντόπισα έναν καθρέφτη τυλιγμένο σε ένα υφασματίνο πλαίσιο που διακοσμείται με κάτι πεταλούδες σκουλαρίκια, σαν όλες τις αναμνήσεις μιας γυναίκας που ζουν σε καθρέφτη πια. Συγκινήθηκα πολύ μέσα μου, σαν εκείνους τους καθρέπτες της γιαγιάς μου.
Κάπως έτσι αγαπημένε μου, δεν σου το είπα, έγινες ένα με την μουντάδα και τη βροχή, ένα κομμάτι της. Αυτή η μουντάδα εξαπλώνεται στις στιγμές μου, μια λέει έναν αμανέ πάνω σε μια χαραμάδα, και κυλάς σταγόνες του κεριού πέφτεις και γεμίζεις την αυλή της γης , είμαι και εγώ κάτοικος αυτής της γης , συγκλονιστική συνεύρεση με την βροχή και το φως του κεριού να κλαίει και εσύ θλιμμένε μου εραστή κάπου να στέκεσαι βροχερά …
Art work painting by Lukman Ahmad born in Al Hasakah west of kurdistan ,He lives and works now in Washington D.C . United States .
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου